Bugün iki sene bitti; Arsız ölüm, Sessiz ölüm, Hırsız ölüm, Babamı koparalı benden!
Bu tarifsiz hüzün ve özlem, yine aynı günde, damla damla yağmur olup iniyor yüreğime, bedenime ve canıma... Seni çok, ama pek çok özledim babacığım...
Yine rahmet olup iniyorsun yanımıza damla damla, ardında gülümseyen yüzün ve sevgi dolu sıcacık kalbin gibi güneşinle... Sen baharımsın benim, yeniden başlama umudum, yeşerme ve çiçeklenme sebebim... Karanlığımı aydınlatmak, umutsuzluğumu gidermek, hüznümü azaltmak ve acımı dindirmek için, bulutların arkasına saklanmayan parlak bir güneşle, hafif bir rüzgarla ve ılık bir serpintiyle okşuyorsun başımı ve öpüyorsun gözlerimi... Eğer duymazsam seni, hissedemezsem varlığını diye, arada gürlüyorsun hafifçe, bak buradayım kızım diye...
Yarın yanındayım, seni ziyarete geleceğim babacığım. Başucunda sana dualar edecek, çiçeklerle örteceğim üstünü... Sahi, sen en çok hangi çiçeği seversin babacım? Hakkında ne çok şeyi öğrenemeden gittin, daha ne çok şey vardı sana soracağım ve bana anlatacağın. Sen hep babamdın benim, senin ayrı bir birey olduğun, senin de hayallerin, hayal kırıklıkların, en sevdiklerin ve vazgeçtiklerin olduğu hiç aklıma gelmezdi. Ama eminim vardı, şimdi anlıyorum.
Ben en çok nergisleri severim, sen de seversin eminim. Sen Yaradanın her yarattığını seversin bilirim, yarın sana nergis getireyim babacım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder