BUSE...

Yazık bu ülkeye, yazık bize ve bizim gibilere..


Gelinen noktaya bakıyroum ve içim acıyor... Yazık, bizi "adam olalım", "vatana ve millete faydalı bir vatandaş, iyi, dürüst, adil, çalışkan, merhametli ve güzel insanlar olalım" diye yetiştirmek için bir ömür çalışan, didinen anne ve babalarımıza...Şöyle bir bakıyorum da, kimler neler olmuş... Adam olamamış adamlar-kadınlar, bu ülkede ali kıran, baş kesen olmuş... Yollar kesilmiş, evler, arabalar, okul servisleri ve karakollar ve daha kimbilir nereler bombalanmış, gencecik insanlar, sadece görevini yapan ve bunun için cezalandırılan insanlar yok edilir ve bu kanıksanır olmuş...

Biz ve bize benzeyenler, kimseler bize kötü, hain, tembel, vicdansız, ahlaksız demesinler diye çalışıp çabaladıkça, anamıza- babamıza layık birer evlat-birey olarak, öğrendiklerimizden şaşmadan yola devam ettikçe, biz çalışıp, üretip, onlarsa sadece hazır yiyip, tükettikçe, bizim üstümüzden nemalanarak, iyice semirmişler ve kaplamışlar heryeri...

Yazık yetiştirmeye çalıştığımız çocularımıza... Ben-biz- de, anam babam usulu, gördüğüm bildiğim neyse, kızımı iyi dürüst, adil, çalışkan, merhametli ve güzel bir insan, önyargısız, açık fikirli, sorgulayan, dünya vatandaşı olsun diye yetiştirmeye çalışıyorum ama ona yazık olsun istemiyorum. Yok hayır buna müsaade edemem ve etmeyeceğim...

Yeter artık yeter...
 
Kaç gündür gazelerimizin güzide yazarlarının köşelerini okuyor ve yazdıklarına maalesef katılmıyorum-Yılmaz ÖZDİL'i ayrı tutarım diğer hepsinden, o tam da yüreğimizi okuyor ve yazıyor...-. Bunun sebebi muhtemelen benim bir astsubay kızı olmam, onlarınsa olmaması... Ben de çok gittim o karakollara, sınırlara, Mardin'de Van'da kaldım babacığım oraya tayin olunca... Şimdi roket atılan o lojmanlarda büyüdüm ve bombalanan askeri servislerde geçti bütün çocukluğum ve gençliğim. Herkes kendi yaşadıklarından ve penceresinden bakıyor hayata. Gazte yazarlarımızın baktıkları penceler ise, malumunuz hep Boğaz'a bakıyor...
 
Buse'nin babası şehit düşseydi bundan onur duyardı yazmış Ayşe ARAL Hürriyet'teki köşesinde, hayır duymazdı, kaybolur giderdi yavrum... Onu düşünmeyen, ona acımayan ve sahip çıkmayan bir vatan var şimdi... Eğer o güneydoğuda yaşasaydı belki birileri sahip çıkardı ama, o ve ailesi devletin babasına verdiği üç kuruşla birşeyler olmaya ve hayatta kalmaya çalışırdı...Eminim tüm imkansızlıklara rağmen okuyacaktı ve babasının ona öğrettiği gibi vatanına layık bir insan olmaya çalışacak ve hep arkasında güçlü ve yükseklerdeki babaları, dayıları, amcaları olanlara tanınan şans ve imkanlara erişemeyecekti. Yaşadık bunları, hala yaşıyoruz ve daha da yaşayacağız, şahsen biliyorum... Masal değil, olasılık değil, kötümserlik hiç değil, bu Türkiye gerçeği, herkes biliyor...


Sizin kızınızla aynı yaşta ama aynı şansta değildi Buse maalesef Ayşe ARAL Hanım... Çok iyimsersiniz ama maalesef gerçekçi değil...Unutulur gider, yakındır, ailesi dışından hatırlayan kalmaz belki de...

Ertugru ÖZKÖK korkup, yazamadığını, yazdıklarını yırtıp attığını yazıyor köşesinde bir de utanmadan, sıkılmadan.. Ama inanın benim korkacak bir şeyim yok, yazarım ...
Ya şimdi o ana-baba ne yapsın. O baba nasıl dayansın ve yaşasın. Sırf o asker, astsubay diye öldürüldü çocuğu, evladı... Ankara bulvarlarında konvoyla dolaşan devlet erkanı, "Jammer'lı jipler-uzaktan kumandalı bomba tertibatını etkisiz hale getiren sinyal bozucu" ile gezmeye utanmıyor hala... Sakın Buse'ye şehit demesin kimseler. Öldürdüler o gencecik kızı, aramızda dolanan, bizim sırtımızdan geçinen, bizim emeğimizin karşılığı olanı bizden alan ve kimbilir kimlere sunan, arkası ve başı büyükler, katiller...
 
"Allah, iradesini hakim kılmak için yeryüzündeki iyi insanları kullanır. Yeryüzündeki kötü insanlar ise kendi iradelerini hakim kılmak için Allah'ı kullanırlar. "