Hayatımda büyük değişikler yaşıyorum bu aralar...
Önce sağlığımla ilgili beni kaygılandıran, üzen problemler başladı. Korktum bir gece... Allahım dedim, daha yapacak, yaşayacak, görecek, sevecek ve paylaşacaklarım çok, ya vaktim olmazsa, ya olmazsa diye...
Sonra tanıdığım en sevgi dolu, en iyi niyetli, en kalender, en duygusal, en imanlı insanı, çocukluğumu, en pembe düşlerimi, en kıymetlimi, babacığımı yolcu ettim meleklerin yanına...
Şimdi de birlikte büyüdüğümüz, üniversiteden mezun olduğumdan beri herşeyi öğrendiğim, öğretmeyi öğrendiğim, eşimi ve dostlarımı kazandığım, gençliğimi ve yetişkinliğimi onunla birlikte paylaştığım işimi, yerimi kaybettim... Ne yalan söyleyeyim, bu sonuncusu en az acıtan, ama en çok kıran oldu... "Dal rüzgarı affeder ama kırılmıştır bir kere..."derler... Bu dal bu rüzgarı hiç affetmeyecek...
Geçen gün bir arkadaşım "Sakın korkma üçledin, bundan sonrası selamet inşallah" dedi. İçin rahatladı, umarım öyledir... Sormuyorum neden, niçin diye, vardır elbet bir sebebi bunun da. Yaşanması gerekiyordu demek ki, yaşanacak.
Düşündüm de insan kırkından sonra yeni başlangıçlara değil, bitişlere hazır olmalı demek ki... Ama hayır, ben yeni bir başlangıç fırsatı olarak göreceğim tüm yaşananları; kendimi, ailemi, dostlarımı, daha çok sevmek ve onlara bunu her fırsatta söylemek için başlangıç...
Güne daha erken başlamayı sevmek, daha çok gülmek, daha çok öğrenmek, daha çok öğretmek, daha çok gezmek, daha çok iyilik ve sevgi bırakmak için ardımda...
Kırkımdan sonra akıllandım mı ne?
Hulya...
YanıtlaSilDostlukta hep cok sansli bi insan oldum, hep farkinda oldum bunun.. ama her dostumun tek tek degerini bildim, hic alisip kaniksamadim sansimi.. dostlarimin guzel yuzlerini her gorusumde sukrettim varliklari icin... sen ilk tanidigim andan beri yine o heyecani yasatiyosun bana, seninle de bir kez daha sukrettim sansima...
yazdiklarini okudum, icime isledi... tum acilarini tum isyanini tum kabullenisini paylastim yuregimde.. ama sonra elindeki guzellikleri dusundum, o guzelliklerin destegiyle cok yakinda yine isildayacagini bilerek rahatladim...
hayat hem cok acimasiz ama cokta guzel, tokezlemeden yuruyenimiz oldugunu sanmiyorum, onemli olan o sirada tutacak bi elin varligini bilmek...o sicacik kalbinle bu konuda asla bir sikintin olmicak bunu biliyorum...
seni seviyorum.. gunun birinde senin eline ihtiyaci olanlar icin yeniden eskisinden de guclu olucaksin..
Ben de seni seviyorum Nilgüncüm, iyi ki varsın ve iyi ki tanımışım seni...
YanıtlaSilBakma bu ilk yazı "VEDA" idi kötülüklere ve kayıplara... Bundan sonra "GÜZELLİKLER ve SEVGİ" paylaşacağım sevdiklerimle... Bak sayfamı bile umuda boyadım... Ve ellerim hep açık sevgiyle... Öptümmm.
insan maalesef neredeyse sadece acilardan ve kötü olaylardan ders almak durumunda kaliyor...cunku guzel seyler oldugunda neden ben veya neden o, veya neden simdi diye sormuyoruz hemen aliveriyoruz guzellikleri hic sorgulamadan...kotu seyler öyle degil ama..istemiyoruz onlari, yani basimizdakiler yasarken bile bu acilari, zorluklari, bize hic olmayacakmis gibi dusunuyoruz, bizi bulmayacakmis varsayiyoruz, kandiriyoruz kendimizi...sonra da dank diye hic beklemedigimiz ama aslinda icin icin acaba bana olsaydi ne yapardim dedigimiz seyler oluveriyor gelip bizi buluveriyor...bu defa bas rolde siz oluveriyorsunuz..hic istemeseniz de...melek babamin her zaman soyledigi gibi bunda da bir hayir arayip gormemiz lazım, baska yolu yok, baska türlü de atlatamayiz bu zorluklari..bu acilar bizi daha da cok yaklastirip birbirimize daha önce paylasamadiklarimizi paylasmamizi saglayacak, birbirimizi hatasiyla kusuruyla oldugu gibi kabul edip, iyi ki varmis dedirtecekler bize ve birazcik da olsa azalacaklar, daha tasinabilir, katlanilabilir olacaklar ama bazi acilar hicbir zaman sifirlanmayacak bunu bilicek her zaman bu kalp ve o son mum her zaman yanmaya devam edecek...
YanıtlaSilbugün 1 ay oldu babacim gideli, her sabah bana masamdaki resminden günaydin diyor, hayirli isler kizim diyor..eve dönünce de televizyonun üstünden gülümsüyor bana hoşgeldin kizim diyor...evimin duvarlarindaki kendi eliyle yaptigi tablolardan daha güzel yerlerden beni izliyor, merak etme diyor ben iyiyim, rahatim...ama yüregim yine de durmadan ağlamak istiyor, teselli bulamiyor...
YanıtlaSilCan arkadaşım
YanıtlaSilYazdıklarını okurken aldın götürdün beni uzak hatıralara ve tutuşturdun közleri...Ama artık yüreğimin bir yerinde dikmiş olduğum itfayeci var çıktımı kıvılcımlar sulayıveriyor hemen...Acıyor sızlıyor derinden derine ama böyle bile güzel bu hayat şarkısı çalıyor yeniden... Doğduğumuzdan itibaren yürüdüğümüz yol hep aynı ama yaptıklarımız yapmadıklarımız onların sonuçları derken yeterince farkında olmadığımız doğumumuzla birlikte bize hediye edilenler.. Onları öğrenmeden,sindirmeden olmuyor. Kimimiz otuzunda kimimiz kırkında daha şansızlarımız çok daha genç mutlak öğreniyoruz.Bunlarla başa çıkma yöntemlerimiz ise çok farklı. Kimi babasının bir sözü ile kimisi annesinin, kimi yuvasının sıcaklığında kimi çocuğunun, kimi işinde kimi dininde, bu hayata devam etme gücü yakalıyor işte. Hastalıklarla kıvranmadan sağlığın, sevdiklerimizi kaybetmeden yanımızda kalanların, kötü günler sıkıntılar yaşamadan dostlukların,kara günler geçirmeden güneşin parlaklığının....bizim için ne anlam ifade ettiğini anlayamıyoruz.Bu gün üst üste kapılar kapattın hayatında dilerim allahtan açık olan kapıların seninle uzun yıllar birlikte olur ve onların sıcaklığı ve sevgisi ile daha pek çok kapılar açarsın hayatında...Seni çok seviyorum..